ποιμαντικός

-ή, -ό / ποιμαντικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [ποιμαίνω]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον ποιμένα, ποιμενικός, βουκολικός («ποιμαντική βακτηρία», Γρηγ. Ναζ.)

2. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε πνευματικό ή θρησκευτικό αρχηγό, ο ποιμαντορικός («ποιμαντική ράβδος» — μετάλλινη ή ξύλινη ράβδος με αρχαιότατη προέλευση την οποία φέρουν οι αρχιερείς και οι ηγούμενοι τών ιερών μονών κατά τις ιερές ακολουθίες ως έμβλημα τής εξουσίας τους και τής οποίας η λαβή έχει άκρα κεκαμμένα προς τα άνω σε σχήμα Ψ και τη μορφή δύο όφεων οι οποίοι προσβλέπουν προς τον σταυρό που βρίσκεται ανάμεσά τους)

νεοελλ.

το θηλ. ως ουσ. η ποιμαντική

εκκλ. το μάθημα τού πρακτικού κλάδου τής θεολογίας, στο οποίο διδάσκονται τα καθήκοντα τών ποιμένων, τών κληρικών

μσν.-αρχ.

το θηλ. ως ουσ. ἡ ποιμαντική

(για πνευματικούς και θρησκευτικούς αρχηγούς) η τέχνη τής καθοδήγησης

αρχ.

1. το θηλ. ως ουσ. α) η τέχνη τού ποιμένα, τού βοσκού

β) το αξίωμα τού επισκόπου

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ ποιμαντικόν

το ποίμνιο.

επίρρ...

ποιμαντικῶς Μ

όπως ο ποιμένας τής Εκκλησίας.